Omgaan met een ander leven

‘Jij bent niet de patiënt, niet het slachtoffer van kanker, maar ook als mantelzorger heb je het zwaar. Dit laat je alleen niet zien aan je partner, want je wil er voor haar zijn. Ondertussen kwam er veel op me af. De zorg voor mijn vrouw, de kinderen en het hebben van een fulltime baan. Het lotgenotencontact in het IPSO centrum heeft me daarin heel erg geholpen. Ik vind hier een stukje erkenning en herkenning. Je hoort lotgenoten dingen zeggen die je al een tijdje denkt, maar niet durft te zeggen. Familie, vrienden, buren, iedereen staat voor je klaar en heeft het beste met je voor, maar toch vind je bij lotgenoten die herkenning die net even anders is dan in je eigen kring.

‘Bij lotgenoten is de herkenning net
even anders dan in je eigen kring’

Altijd welkom

Een typerend moment in het centrum, vond plaats in de aanloop naar het overlijden van mijn vrouw. Ik vroeg me af of de kinderen wel of niet tijdens de euthanasie aanwezig moesten zijn. Dat was voor mij een enorm dilemma. Ik wist niet waar ik goed aan deed, op internet waren er voor- en tegenstanders. Toen heb ik als laatste redmiddel gebeld naar het centrum, die mij uitgenodigden voor een gesprek. Buiten de activiteiten om kon ik op een willekeurig moment naar binnen stappen. Wat sowieso al bijzonder is.

Vertrouw op je eigen keus

In het centrum zeiden ze: zoals we jou hebben leren kennen, heb je genoeg bagage om zelf die keuze te maken. Met name door de zin: ‘Zoals we jou hebben leren kennen’, kon ik veel waarde hechten aan het advies. Het was geen loze kreet uit een boekje, maar het was echt zoals ze ons als gezin, en zoals ze mij hebben leren kennen. Je kunt het moment nooit meer overdoen. Als iemand die jou en je kwetsbare kant kent dan zegt: ‘Vertrouw op je eigen keus’, dan geeft dat een heel goed gevoel. Met vertrouwen heb ik toen de keuze kunnen maken, hoe onzeker, hoe spannend en hoe heftig het ook was. Ik ben het centrum daar nog tot de dag van vandaag dankbaar voor.’