Omgaan met een veranderd lichaam

‘Het nieuws sloeg in als donderslag bij heldere hemel. Ik werd in een keer ziek, ziek gemaakt door de chemo. Borstamputatie volgde. Na de operatie voelde ik me meteen bevrijd van mijn tumor, pas daarna kwam het besef. Je stapt zo’n malle molen binnen, maar na de behandeling ga je pas beseffen dat je aan het randje van de dood hebt gestaan. Je gaat langzaamaan weer werken, maar kampt nog met de late gevolgen, zoals vermoeidheid en neuropathie. Ik heb het uiteindelijk redelijk goed doorstaan, mede dankzij het centrum

‘Je stapt zo’n malle molen binnen,
maar pas na de behandeling komt het besef’

Borstreconstructie

In het centrum ontmoette ik mensen die hetzelfde hadden meegemaakt. We spraken over het wel of niet nemen van een borstreconstructie. De ene had het wel gedaan, de ander niet. Ik hoorde voor- en nadelen en kon zo zelf een weloverwogen keuze maken. Als gelijkgestemden is het fijn om elkaar tips te geven. Ik slaap bijvoorbeeld altijd met een knuffel tussen m’n armen waar ik op kan steunen, omdat ik een borst mis. Daar denkt niet iedereen meteen aan.

Borstbeschildering aan de muur

Het moment dat me in het bijzonder heeft geholpen in de acceptatie van mijn veranderde lichaam, was toen ik mijn borsten liet beschilderen tijdens een verwendag in het centrum. Dit was kort voordat mijn borst werd geamputeerd. Daar heb ik een mooie foto van laten maken die nu in ons huis hangt. Mijn man en ik kunnen er nu altijd trots naar terugkijken. Een heleboel mannen vinden het moeilijk dat hun vrouw een borst mist, relaties lopen zelfs stuk. Dat vind ik heel erg. Mijn man zegt altijd: jij bent niet je borst en ik vind je nog steeds heel mooi.

Vriendschap

Nog steeds ga ik regelmatig naar het centrum. Samen met Ria, die twee partners aan kanker verloor. Ria is een bijzondere dame, we voelen elkaar aan. Ze zegt altijd dat ze het zo knap vindt hoe ik ermee om ga, maar dat heb ik ook bij haar. We steunen elkaar en dat geeft een goed gevoel. Ik weet nog heel goed dat ze zei: ‘Verdriet toelaten is ook een vorm van sterk zijn.’ In het centrum mag ik verdrietig zijn, mezelf laten gaan, met altijd een arm om me heen. Dat geeft me kracht.’